جهت دستيابي به صنعتي سازي ساختمان در تمام ابعاد آن مي­بايد كل زنجيره تامين صنعت ساختمان سازي را مورد توجه قرار داد. اشاره شد كه در زنجيره تامين صنعت ساخت، حلقه اول طراحي (Design) است. كه خود در سه جزء«طراحي، معماري، سازه و تاسيسات» دسته بندي مي شود. البته واضح است كه طراحي شهرسازي پايه تمام آنهاست.

در زنجيره تامين سنتي سازي ساختمان، پس از گذر از مرحله طراحي با نگاهي به خروجي آن مشاهده مي شود كه بيش از حدود 300 آيتم ساختماني عموما در طرح ها گنجانده شده است؛ البته اين عدد بسته به حجم و مقياس پروژه ممكن است متفاوت باشد. اين آيتم ها شامل اسكلت ، ديوار، سقف، درب و پنجره، سنگ، تاسيسات، نازك كاري، و غيره خواهند بود.

اين تعداد گسترده آيتم­ها، اولا مشكل بزرگي بر سر راه توليد انبوه قرار مي­دهد و ثانيا منجر به كاهش عملكرد كلي فرآيند احداث مي گردد. بطور مثال مطالعات مختلف نشان مي دهد كه حجم عظيمي از ضايعات مصالح ساختماني و وجود دوباره كاري هاي بسيار در فرآيند احداث به دليل مدولار نبودن قطعات توليد شده و  عدم هماهنگي بين طراح، توليد كننده و سازنده در زنجيره تامين ساختمان سازي ايجاد مي گردد. از اين رو با استاندارد نمودن اجزاء، امكان دسته بندي قطعات ساختماني در محدوده هاي منطقي و محدود به وجود آمده و تعداد آيتم هاي ساختماني به وجود مي آيد. تنها در اين صورت است كه حداقل تيراژ لازم براي تعداد بهينه توليد انبوه فراهم مي گردد. فرايند توليد انبوه و مدولار قطعات و اجزاء در زنجيره تامين، يك مسير بازگشتي را نيز طي مي كند و تعداد آيتم هاي ساختماني كه از حدود 300 عدد به 50 عدد كاهش يافته است، در اختيار طراحان قرار گرفته و آنها بر مبناي آيتم هاي مدولار شده طراحي را انجام مي دهند. اين فرآيند رفت و برگشتي، خود نياز هماهنگي بالا در زنجيره تامين مي باشد.